consonne

franceză

(français)

Etimologie

Din latină consona (littera) < din consonus („armonios”).

Pronunție

  • AFI: /kɔ̃.sɔn/


Substantiv

consonne f., consonnes pl.

  1. (lingv.) consoană
    En français, les consonnes sont : B C D F G H J K L M N P Q R S T V W X Z.

Antonime

Cuvinte derivate

  • biconsonne
  • consonantique
  • consonnantisme
  • consonner
  • semiconsonne

Cuvinte compuse

Omofone

  • consonnent
  • consonnes

Etimologie

Din consonner.

Verb

  1. forma de persoana a I-a singular la prezent indicativ pentru consonner.
  2. forma de persoana a III-a singular la prezent indicativ pentru consonner.
  3. forma de persoana a I-a singular la subjonctiv prezent pentru consonner.
  4. forma de persoana a III-a singular la subjonctiv prezent pentru consonner.
  5. forma de persoana a II-a singular la imperativ prezent pentru consonner.

Referințe

Acest articol este emis de la Wiktionary. Textul este licențiat sub Creative Commons - Attribution - Sharealike. Se pot aplica termeni suplimentari pentru fișierele media.